Anne Rice o Wampirze Lestacie

Od napisania mojej pierwszej powieści z cyklu Kronik upłynęło jakieś osiem lat i powrót do tego tematu nastręczył mi pewnych trudności. Pomimo, że od początku planowałam, że w tej powieści narratorem będzie Lestat, to jednak odnalezienie jego głosu w sobie nie było takie proste. Ale kiedy zrozumiałam, że Lestat powinien opowiadać swoją historią z dużą dozą humoru i uśmiechem na ustach - jak w nowoczesnej powieści detektywistycznej - powieść ruszyła z miejsca. W sumie zajęło mi ponad rok skompletowanie olbrzymiego manuskryptu Wampira Lestata, chociaż ostatnie trzysta stron napisałam w jedenaście dni. To dopiero była jazda!

Już po napisaniu Wywiadu z wampirem wiedziałam, że chcę stworzyć ciąg dalszy, ale wtedy nie byłam jeszcze na to gotowa. Wiele czasu zabrało mi żeby powrócić do tych bohaterów i poczuć, że mam naprawdę coś ważnego do powiedzenia. Kiedy pisałam pierwszą powieść wcielałam się w postać Louisa, pisząc drugą, stawałam się Lestatem. Było to trochę tak, jakbym cofnęła się i opowiadała tę samą historię na nowo, tworząc jeszcze bardziej szczegółowy i pełniejszy obraz.

Na początku nie miałam pojęcia, że naprawdę zakocham się w tym bohaterze, że porzucę gdzieś osobowość Louisa jako moje alter ego, albo że to Lestat wyzwoli we mnie takie siły twórcze.

Bardzo trudno było mi wciągnąć się w proces twórczy. Nigdy nie znalazłam też metody na streszczenie dzieciństwa Lestata w odpowiedniej formie. Nie byłam usatysfakcjonowana ani opisem jego rodzinnej wioski, ani jego życiem na wsi, ani nawet wątkiem z Magnusem i jego starą wieżą. Diabelski Gościniec - rozdział, w którym Lestat podróżuje po krajach Europy - był najtrudniejszy do napisania. Utknęłam na tym rozdziale i podjęłam prace dopiero rok później. Ten rozdział był całkowitą porażką, co doprowadzało mnie do szału.

Ze wszystkich Kronik Wampirów, Wampir Lestat był dla mnie najtrudniejszą do napisania w każdym aspekcie, ale zaciekawiło mnie, że wielu czytelników uznało tę właśnie książkę za swoją ulubioną z Kronik. Wampir Lestat nie jest moją ulubioną powieścią o wampirach, ale wrócę do tego wątku później. Uwielbiam ją oczywiście, tak jak uwielbiam wszystkie moje powieści, ale ta książka to raczej bardzo wnikliwe studium postaci, niż dobra fabuła. Czytając tę książkę, robicie to z miłości do Lestata i właściwie z żadnego innego powodu.