Nicolas: cytatyGra na swój sposób magicznie. Może też jest w stanie sprzedać duszę diabłu. Zaczynałem rozumieć, dlaczego Nicolas był tak sarkastyczny i cyniczny. Prawdopodobnie dopiero co utracił wiarę, która kiedyś musiała być bardzo silna. To musiało być gorzkie i sprawiać ból. Bez względu jednak na to, jak bardzo sarkazm tłumił jego wewnętrzny ogień, i tak energia, która w nim tkwiła, była wyraźna. Tryskał wprost niepohamowaną pasją. Jeżeli doskonałość i dobro istnieją(...) ja jestem ich przeciwnikiem. Jestem złem i delektuję się tym. Mam dobro w nosie i (...) nie gram na skrzypcach dla tych idiotów, którzy przychodzą do teatru, dlatego, aby pozwolić im zapomnieć. Gram dla siebie, dla Nicolasa. We mnie natomiast jest tylko ciemność. Coś, co jest jak ciemność, która zaraziła ciebie tej nocy w gospodzie, kiedy zacząłeś płakać i drżeć. Byłeś tak bezradny, tak do tego nie przygotowany. Próbuję trzymać tę ciemność z dala od ciebie, bo sam potrzebuję twojego światła. Potrzebuję go rozpaczliwie, lecz ty nie potrzebujesz przecież ciemności. Gdybyś mógł widzieć tylko siebie, usłyszeć swój głos, swoją muzykę- którą oczywiście grasz dla siebie samego- nie dostrzegłbyś ciemności Nicolas. Ujrzałbyś światłość, która należy do ciebie. Posępną, mroczną, tak, ale światłość i piękno łączą się w tobie na tysiące różnych form. były w nim mrok i ciemność, które ujrzałem w gospodzie; zdawałem sobie wtedy sprawę , że próbował ukryć to przede mną. Niemalże widziałem to, zmaterializowane; i w rzeczy samej było to jak coś poza jego umysłem, jak gdyby jego umysł był zaledwie bramą prowadzącą w głąb rozciągającego się za nim chaosu, rozciągającego się od granic wszystkiego, co znamy.
Czy rzeczywiście w to wierzył, w co zawsze wierzył, gdy ja w kółko mówiłem mu o dobroci? Czy on sprawiał, że skrzypce tak właśnie przemawiały? Czy rozmyślnie i z wyrachowaniem tworzył te długie, czyste, płynne nuty, aby powiedzieć, że to piękno nic nie oznacza, ponieważ tkwiąca w nim rozpacz nic nie ma wspólnego z prawdziwą rozpaczą, ponieważ rozpacz nie jest piękna, a piękno wtedy jest szaleńczą ironią? Być może jednak Nicolas w głębi duszy marzył o harmonii pomiędzy wszystkimi rzeczami, o której ja wiedziałem zawsze , że jest niemożliwa. Nicolas zawsze marzył nie o dobroci, lecz o sprawiedliwości. Symfonia złości, symfonia szaleństwa dochodząca do mnie przez ściany, filozofia deformująca się tak, że jest w niej miejsce na upiorne obrazy, torturę , męki, na własny język... On wydawał się właśnie taki pozbawiony życia i taki półprzezroczysty. Był nieruchomym, pozbawionym wyrazu widmem, które napotykamy w ciemnościach nawiedzonego domu, niemal zlewającym się z zakurzonymi meblami pokoju- wywołującym przerażenie być może nawet gorsze od jakiegokolwiek innego. To miało zranić innych, czy nie rozumiesz, wtedy, za życia, to granie na skrzypcach, aby ich rozzłościć, zabezpieczyć dla siebie wyspę, gdzie ich prawa nie dosięgłyby mnie. Przyglądaliby się mojej ruinie, niezdolni do zrobienia czegokolwiek w tej sprawie.
Pogardzam tobą(...) Już z tobą skończyłem. Mam moc, którą mnie obdarzyłeś: wiem, w przeciwieństwie do ciebie, jak jej używać. Jestem nareszcie w królestwie, gdzie ja zatriumfuję, bo taka będzie moja wola. W ciemnościach jesteśmy teraz równi sobie(...) Już nigdy więcej nie spojrzę na twoje światło. W jego cynicznych szyderstwach i wiecznym buncie kryło się jakieś samozaparcie, którego nie potrafiłem zrozumieć. Mój Nicki - na pozór ekscentryczny dziwak ze skłonnością do przesady, a jednak czerpiący przyjemność ze swojego postępowania tylko dlatego, że drażniło ono innych. |