Ereszkigal

Merrick - Hokus-pokus w oparach absurdu


Merrick jest to pierwsza z Kronik Wampirów stanowiąca tzw. crossover, czyli skrzyżowanie z innym cyklem fantastycznym tej autorki, to jest trylogią Czarownic Mayfair. Co prawda główna bohaterka jest tylko daleką krewną tytułowych Czarownic, ale mimo to warto co nieco o Mayfairach wiedzieć zanim się przystąpi do lektury Merrick. Książka ma jakby dwie fabuły połączone ze sobą. Jedna to historia kobiety zwanej Merrick, która przypadkiem pochodzi od Mayfairow( 'kolorowej' gałęzi rodziny) i przypadkiem jest czarownicą, specjalizującą się w obrzędach voodoo i kontaktach z duchami zmarłych . Drugą fabułę stanowi powrót do starej, znanej nam bardzo dobrze paczki czyli: Louisa, Lestata i Klaudii(...tym razem w postaci ducha). Obydwa te wątki łączy postać Davida, obecnie wampira, a niegdyś przełożonego i opiekuna Merrick w Talamasce.

Sama opowieść o dzieciństwie i przygodach Merrick jest dość kameralna, ale utrzymana w bardzo przyjemnej, jak sądzę atmosferze. Szczególnie na uznanie zasługuje, nieobecny raczej w innych powieściach Rice, motyw wierzeń i zaklęć voodoo i związana z tym specyficzna otoczka. Wydaje się to dziwne, że dopiero teraz Rice wprowadza obrzędy magii voodoo do Kronik, skoro jest to- jakby nie było - integralny składnik kultury i atmosfery amerykańskiego Południa, a Nowego Orleanu w szczególności.
Ogólnie magia i kontakty z zaświatami wysuwają się w tej powieści nieoczekiwanie na pierwszy plan , dodatkowo ubarwione ciekawie opisaną wyprawą do dżungli w Gwatemali, w poszukiwaniu zaginionych artefaktów magicznych Azteków.
Ta część powieści, przyznam , nawet mi się podobała. Bardzo lubię tę duszną, bagienną, zwrotnikową atmosferę w powieściach Rice. Jedynym mankamentem jest postać nowej bohaterki czyli tytułowej Merrick. Jest to w zasadzie istota , o której niewiele da się powiedzieć, poza tym , że czarować umie i chyba rzucać uroki też , bo wszystkie wampiry płci męskiej tracą dla niej po kolei głowy. Ciężko jest mi jednak scharakteryzować Merrick, która poza sprytem i pewnym typowym dla mieszańców z Południa kolorytem w zachowaniu i sposobie mówienia, niewiele sobą reprezentuje. W zasadzie Merrick potraktowana jest przez autorkę bardziej przedmiotowo niż podmiotowo, jako swego rodzaju łącznik między światami żywych, umarłych i nieśmiertelnych.

Niestety, tym, co najbardziej osłabia mnie jako miłośnika Kronik jest wątek Louisa. Louis powraca po długiej dość nieobecności na karty powieści Rice, chyba na nieszczęście dla niego samego i dla mnie jako czytelnika. Od dawna głosiłam wszem i wobec , że postać Louisa autentycznie i w pełni udała się Anne Rice tylko w Wywiadzie z Wampirem. Było to podyktowane takimi a nie innymi warunkami , w jakich powstała tamta książka. W momencie gdy Louis zszedł na drugi plan, autorka stara się za wszelka cenę odciąć od tej postaci i od samego Wywiadu- swojej najlepszej jak dotąd powieści. Louis jest więc skutecznie przez Rice tłamszony, odzierany z tego , co stanowiło o jego wyjątkowości, ośmieszany, poniżany , zwłaszcza w konfrontacji z Lestatem. W Merrick upodlenie Louisa sięga zenitu, a sama powieść kończy się jednym z najbardziej głupich zwrotów akcji jakie dane mi było u Rice czytać.

Chodzi o oczywiście o słynne wywoływanie ducha Klaudii, której Rice powinna naprawdę dać spokój. Cały ten wątek ; Louisa, ducha Klaudii i intrygi Merrick, dowodzi jasno, że autorce kończą się pomysły, więc wyciąga z lamusa starych bohaterów, którzy zawsze gwarantują , że publika się nimi, a wiec i książką, zainteresuje. Cóż z tego skoro wyciągnąwszy, wplątuje się ich w absurdalne i śmieszne sytuacje , a dawne postacie są tylko bladym cieniem tych wspaniałych, pełnokrwistych bohaterów wczesnych Kronik. Postać ducha Klaudii autentycznie śmieszy, jest groteskowa, dysząca żądzą zemsty, rozhisteryzowana i absolutnie do dawnej Klaudii niepodobna. Louis totalnie stłamszony, znów cierpiący i TYLKO cierpiący, daje się uwieść Merrick i zraniony przez Klaudię, która wręcz zionie w stosunku do niego dziką nienawiścią , podejmuje w końcu męską decyzję i postanawia ze sobą skończyć. Byłoby to, przyznam, uczciwe zakończenie Louisowych losów, zwłaszcza w tej sytuacji, w jakiej postawiła go w tej powieści Rice. Autorka jednak nie ma nawet odwagi by zabić stworzonego przez siebie bohatera, w każdym razie Louis jest kolejnym, cudem odratowanym - podobnie jak Armand - wampirem , którego śmierć przynajmniej gwarantowałaby koniec wypisywanych o nim bredni. Rice jest jednak w tym wszystkim sprytna. Wie, że zabicie jednego z najsłynniejszych bohaterów cyklu nie spodobałoby się czytelnikom, więc na początku trochę straszy wizją zwęglonego w trumnie Louisa, ale potem do akcji w wkracza Lestat i robi się z powrotem wesoło. Wskrzeszony przez Lestata (którego samobójcze wyczyny jego 'syna' wyrwały w końcu z katatonii) Louis staje się o dziwo zadowolonym z zaistniałej sytuacji kretynem. Ma więc o czym marzył : nową miłość- Merrick i szczęśliwą rodzinkę. Czy tego oczekiwaliście po Louisie? Ja chyba nie.

Pod tym względem powieść jest naprawdę zaskakująca. Pytanie tylko czy wszystkim się to spodoba. Ocenić ją jest mi więc naprawdę trudno. Z jednej strony książkę ratuje niewątpliwie klimat, który tak u Rice lubię, jednak rewelacje co do losów niektórych bohaterów skutecznie mi te dobre strony zniwelowały. Pocieszający w tym wszystkim jest powrót na scenę Mega Gwiazdy - Lestata. Ale jaki będzie to powrót i czy udany, dowiemy się dopiero w dwóch ostatnich powieściach z cyklu Wampirzych Kronik.