Wiersze Stana Rice'a

Zmarły w 2002 roku Stan Rice, był mężem Anne, pierwowzorem postaci Lestata, a także, co nie każdy wie, naprawdę utalentowanym poetą, może trochę mniej utalentowanym malarzem i wykładowcą Języka angielskiego i Twórczego pisania na Uniwersytecie Stanowym w San Francisco. Jego najsłynniejszy i pierwszy opubikowny tomik wierszy: Owieczka nie byle jaka, tłumaczona także jako Piękne jagniątko (ang. Some Lamb) powstał, podobnie jak Wywiad z wampirem Anne, po śmierci ich córki Michelle, co wyraźnie zaznacza sie w takich wierszach jak: Królik Tragiczny czy Ich udział.
Wiersze pana Rice są, w przeciwieństwie do literatury uprawianej przez jego żonę, bardzo trudne w odbiorze i z pewnością nie tak komercyjne, choć oboje tych autorów łączy miłość do pięknego języka, u Stana wyrażająca się głównie w przepięknie skonstruowanych, niebanalnych metaforach.
Poezja Stana Rice'a w Polsce znana jest tylko w zasadzie z książek Anne, która wiersze męża włączyła w strukturę swoich powieści: Królowej Potępionych, Sługi Kości i Memnocha Diabła.
Tu przedstawiamy te wiersze, które udało się nam wyłapać, jeżeli coś przeoczyliśmy prosimy o nadsyłanie braków przez uważnych szperaczy. :)

Ich udział Zmarli nie dzielą się. Chociaż wychylają się ku nam z grobów (przysięgam, że się wychylają), nie podają nam swych serc. Podają swoje głowy, tę ich część, która patrzy uparcie. tłum. Paweł Korombel	O Niebiosach Kim są te cienie, na które czekamy, wierząc, że któregoś dnia zjadą z nieba w limuzynach? Róża, chociaż zna odpowiedź na to pytanie, nie ma głosu i nie może nic powiedzieć. Moja śmiertelna połowa śmieje się. Szyfr i sens nie są jednym i tym samym. Czymże jest anioł, jeśli nie tylko zjawą w bryczce? tłum. Paweł Korombel Treść dzieła (1983)
Teksańska suita Tu zupę z trupa serwują na pięć. (5) Nie trzeba czekać przed bramą niebios po przaśną śmierć. W tym właśnie rogu na amen skończysz z każdym z nałogów Menu śliczności, lecz przede wszystkim z gości różności. Jedna zasada - od stołu wara, Póki coś z ciebie nie chlapnie do gara. - Jeszcze będziesz tu jadł. - Jakbyś zgadł. tłum. Paweł Korombel Owieczka nie byle jaka (1975)	Elegia Powiedz to Z rytmiczną ciągłością. Żywe stworzenia, szczegół po szczególe. Powiedz to, jak konieczność, w rytmie o solidnym kształcie. Kobieta. Ramiona uniesione. Zjadaczka cienia. tłum. Paweł Korombel Irlandzki rebeliant (1976)
Królik Tragiczny Oto rysunek, królik tragiczny. Uszy w błocie jak młode zielone kukurydze. Czarnego czoła lusterko odbija gwiazdy. Rysunek na mojej ścianie, samotny, jak to z zającami bywa lub nie. Tłuste czerwone policzki - sztuka pełnym pyszczkiem - nos drży nawykiem nie do przezwyciężenia. I ty królikiem możesz być; zielony i czerwony twój grzbiet, niebieska ludzka wątła pierś. Lecz jeśli kiedyś znęci cię królicza postać, Prawdziwego Ciała strzeż się, ono strąci cię z tragicznego konia, przeniknie tragiczne szeregi niczym zjawa marmur; twoje rany zasklepią się tak szybko, że woda zbieleje z zazdrości. Króliki namalowane na białym papierze przemogą wszelkie czary, na nic króliczy chów, i uszy - kukurydze rogową zalśnią silnią. Więc strzeż się smaku tragicznego życia - bo w tej króliczej paści każda barwa błyszczy niczym słońca miecz, a Najwyższy wcielił się w nożyczki, czy tego chcesz czy nie. tłum. Paweł Korombel Owieczka nie byle jaka (1975)	bez tytułu Bardzo niewiele bardziej zasługuje na nasze zachody, niż zrozumienie talentu Materii. ... Pszczoła, żywa pszczoła tłucze o szybę, usiłuje się wydostać, skazana na swój los, ona nie rozumie. tłum. Paweł Korombel Ewolucja świni (1999)
Kanibal Ukryj mnie przede mną. Napełnij te dziury oczami, bo moje już nie moje. Ukryj mą głowę i chęci, bo jestem zły, tak martwy za życia, tak pełen czasu. Bądź skrzydłem i zasłoń moje ja przed żądzą, by rybą na haku być. To ciepłe wino z robaka słodkie jest na oko i moje ja oślepia. I serce me też ukryj, bo w tempie tym i je wrąbię na czas. tłum. Paweł Korombel Owieczka nie byle jaka (1975)	Wiersz o wczołgiwaniu się do łóżka: Gorycz Niektóre stworzenia rozjaśniają się z nadejściem nocy i smutek w Rembrandta przemieniają. Ale przeważnie pośpiech czasu to żart; z nas. Ćma płomienista nie może się śmiać. Co za szczęście Mity umarły ... Skrzydła poruszają prześwietlony słońcem kurz katedry, w której przeszłość tkwi po szyję w marmurze.. tłum. Paweł Korombel Treść dzieła (1983)
Fragmenty greckie W zeszklonej zieleni żywopłotu, winorośli i niejadalnych truskawek lilie są białe; odległe; nieogarnione. Gotowe były stać się naszymi strażnikami. Są barbarzyńcami. tłum. Paweł Korombel Treść dzieła (1983)	Kiedyś mieliśmy słowa Kiedyś mieliśmy słowa. Wół i sokół. Pług. Panowała zrozumiałość. Dzikość? To rogi zakrzywione. Mieszkaliśmy w kamiennych komnatach. Zwieszałyśmy włosy za okno i po nich wspinali się mężczyźni. Brud za uszami, kędziory. Na każdym wzgórku król tego wzgórka. Nocą nitki były wciągane Z gobelinów. Rozstrzępiani ludzie darli się wniebogłosy. Księżyc pokazywał wszystkie kwadry. Mieliśmy słowa. ... tłum. Paweł Korombel Irlandzki rebeliant (1976)
Teksańska suita Nikt nie słucha. Teraz możesz śpiewać pieśń swojego 'ja', jak robią to ptaki, nie dla terytorium czy dominacji, ale dla samopowiększenia. Niech coś powstanie z niczego. ... tłum. Paweł Korombel Treść dzieła (1983)	Kości niedoli Złote są kości niedoli. Gdzie podzieje się ich blask. Sięgnąć może do wnętrza, Drążyć brzask. Płaczący ojcowie, z którymi piliśmy, i mleko matki, i finalny smród. Możemy marzyć, lecz nie myśleć. Złote kości u twych stóp. Złoto, srebro, jedwab, miedź. Niedola to woda wstrząśnięta z mlekiem. Atak serca, zabójca, rak. Kto by pomyślał, że kości tańczą tak. Złote są kości niedoli. Szkielet tuli szkielet. Słowa duchów są nieznane. Uczymy się ignorancji. tłum. Maciejka Mazan Owieczka nie byle jaka (1975)
Jak odsunąć ciemność i szablon Jak odsunąć ciemność i szablon, który znosi każdy, od siebie - pod ścianę, tam gdzie kapelusz wynika ze szpiku i ziewnięć - jak utrzymać głowę ponad krzykiem i pochówkiem, gdzie rodzą się szablony - jak szeregi myją swe serca i wyżymają je po to, by znów nasiąkły - ludzie plamiący lustra - ostrzenie kling - język i rzęsy Słodkiej Sprawy chwiejny kształt dnia w obszernym cieniu - jak odsunąć ciemność? A może jako kula, w lśniącym stroju lub naga - przeszyć każdą jednostkę - każdy zegar - wyostrzoną sztuką lub winem - jak wejść w igłę, w materiał - jak przyjąć szablon, który znosi każdy, i nie stracić niczego, kiedy go zedrzesz. tłum. Maciejka Mazan Owieczka nie byle jaka (1975)	Teoria estetyki Wysnuj wiersz z uszu. Powiedz go tak, by jego płatki wysłodziły się jak mózg w słoju. Orzech włoski, roztopiony myślą. Zrób z niego wiersz niemal nieuczenie świadomy i niech jego świadomość sączy się syropem z ugodzonego pnia. Niech wśliźnie się do molekularnej kurewki i przyłoży usta atomu do jej rdzenia. Wysnuj jego łodygę, by ukazał płód. Niech rodzi dzieci o lśniących, żwawych żuchwach, niech psy jęczą, kiedy je minie, wypuść go ze słoja, niech ułoży się z naszym ciałem, naszym chaosem. Niech będzie głodnym, złym wrogiem Śmierci. Przenieś go na papier. Odczytaj. Uczyń operację jego westchnieniem, a takie żądło skorpiony zwą Jahwe i Kimś. Zrób to teraz, zanim przegrasz. Wysnuj go, zapłodnij, wygłaszcz, niech będzie wydajny, niech będzie sprawny, uczyń go poezją bardziej, niż Poezja zdoła znieść. tłum. Maciejka Mazan Owieczka nie byle jaka (1975)
Lament Nie płacz, dziecino. Płacz. Żaba zjadła białą ćmę. Żaba nie płakała. Dlatego jest żabą. Ćma nie płakała. Nie ma już ćmy. Nie płacz, dziecino. Płacz. Tak wiele przed nami. Ja też zapłaczę. Zapłaczę nad tobą. tłum. Maciejka Mazan Owieczka nie byle jaka (1975)	Czego nie zaplanował Bóg Sny ze stu dni łzy do studni Idź zaczerpnąć wody ze studni Przynieś ją czystą Przejrzystą Bóg nie tworzył świata ze studni kiedy będziesz więc przy studni krzyknij w głąb i powiedz mu że wody jest po wrąb i może iść do diabła. 24 czerwca 1993
Ofiarowanie Czemuś Co zapobiega nicości Niczym dzik u Homera Szalejący Z białymi szablami Przedzierający się przez ludzkie szeregi Jak przez łan zboża I tylko temu Ofiarowuję to cierpienie memu ojcu. 16 października 1993	Duet przy Iberville Street Mężczyzna w czarnej skórze kupuje szczura, by nakarmić swego pytona. Nie szuka niczego konkretnego, każdy szczur się nada. Wracając ze sklepu zoologicznego, Widzę, jak przy hotelowym garażu Mężczyzna wycina z bloku lodu łabędzia Piłą łańcuchową. 30 stycznia 1994